Gülsün Karamustafa, 1946

Gülsün Karamustafa 1969’da İstanbul Devlet Güzel Sanatlar Akademisi Bedri Rahmi Eyüboğlu Atölyesi’nden mezun olur. Çalışmalarında kendi kişisel tarihinden yola çıkan Karamustafa, göç, cinsiyet, sınır, bellek gibi çevresinde gelişen ve hayatını etkileyen tüm dış unsurları toplumsal tarihin ekseninde birleştirerek çok katmanlı bir anlatı kurgular. İçinde bulunduğu coğrafyada makro ölçekte dönüştürücü öneme sahip politik, coğrafi ve sosyolojik gelişmelerin kişisel belleğindeki kaydını inceler ve ortaya çıkan imgeleri arşivsel objeler aracılığıyla izleyicinin toplumsal belleğine sunar. Bu süreçte hayatının çok önemli bir parçası olan İstanbul, çalışmalarında sıklıkla karşımıza çıkar.

4. İstanbul Bienali kapsamında mekâna özgü gerçekleştirdiği “NEWORIENTATION”, 1950-1990 yılları arasında ticaret gemileri tarafından yükleme ve boşaltma işlemleri için kullanılan Tophane bölgesindeki 1 numaralı antrepoda sergilenir. Karamustafa, limana gelen denizcilerin karşılaştığı ilk unsur olan Galata genelevinde çalışan kadınlara odaklanır. Tarihi Ceneviz dönemine kadar uzanan bu genelevden, liman kentinin başka bir yanına, İstanbul ve çevresinde son iki yıl içinde kaybolan kadınların kaderine ışık tutar. Gemici iplerini germe halkalarıyla tavandan zemine doğru sabitler ve üzerine bağladığı renkli kurdelelere kayıp kadınların son görülme tarihlerini ve adlarını damgalar. Polisin haklarında yalnızca kayıp kaydı tuttuğu kadınları bu çalışmayla bir anlamda “geri çağırır”.