Bettina Pousttchi, 1971

Almanya-İran kökenli Bettina Pousttchi, Paris ve Köln’de güzel sanatlar, felsefe, sanat tarihi ve film teorisi eğitimleri alır. 1995-1999 yılları arasında Kunstakademie Düsseldorf’ta sanatçı ve akademisyenler Prof. Rosemarie Trockel ve Prof. Gerhard Merz ile çalışır; sonrasında ise 2000’de Whitney Amerikan Sanatı Müzesi bünyesindeki Whitney Bağımsız Araştırma Programı’nı tamamlar.

Berlin’de yaşayan Pousttchi, 2010’lu yıllardan bu yana bina cepheleri için mekâna özgü anıtsal yerleştirmeler ve bu mekânların mimari, sosyal ve kültürel etkilerine cevap veren büyük ölçekli heykeller üretiyor. Son birkaç yıldır ise heykel ve yerleştirmelerinde, kentlerin göz ardı edilen unsurları olan sokak mobilyaları, otoyol güvenlik bariyerleri, metal barikatlar, sokak direkleri ve kaldırım dubaları gibi kentsel mekânlardaki fiziksel deneyimimizi şekillendiren nesneler kullanıyor. Pousttchi, bükme veya presleme gibi teknikler uygulayarak ve malzemelerin renklerini yeniden tasarlayarak, bu gündelik nesneleri varolan işlevlerinden kurtarıyor ve onlara yeni anlamlar yükleyerek, küresel olarak gittikçe genişleyen ve nüfus yoğunluğu artan metropollerdeki akışkan yapıların, hareketin, hızın, kamusal ve özel alan arasındaki çözülen sınırların işaretlerine dönüştürüyor.

Bettina Pousttchi’nin “Dikey Otoyollar V02” başlıklı heykeli, adını sanatçının 2019 yılında Berlinische Galerie’de gerçekleşen kapsamlı kişisel sergisindeki aynı isimli seriden alıyor. Bu anıtsal heykelin aynı form, renk ve boyuttaki ikizi, 2023 yılında Berlin Merkez Tren Garı’nın önündeki kamusal alana yerleştirildi. Yaklaşık altı metre yüksekliğindeki heykel için sanatçı, bir dizi otoyol güvenlik bariyerini büküp, onları tek tek şekillendirerek bir araya getiriyor ve kırmızıyla renklendirerek devingen bir form yaratıyor. Sanatçının tekrar tekrar kullandığı materyaller hem minimal sanata hem de hem Marcel Duchamp’ın hazır nesne kullanımına göndermede bulunuyor. Sanatçının kullandığı endüstriyel malzeme aracılığıyla heykel, bir yandan İstanbul Modern’in yeni müze binasıyla diyaloğa geçerken bir yandan da iç içe geçmiş, dikey sarmal formlarla yerleşeceği kent olan İstanbul’un karmaşık, akışkan ve devinim halindeki varoluşunu yansıtıyor.